Ik ben een beller

Fietsbel voor balhoofdbuis

Opzij, slak! Aan de kant! Uitkijken, maak plaats! Pas op! Wie kent het niet: Oerkreten van wielrenners die laten weten dat ze willen passeren. Fietsers voelen zich zo gauw van de sokken gereden en het gedrag van wielrenners wordt op hun beurt bestempeld als asociaal. De nieuwe campagne van de NTFU – échte wielrenners laten van zich horen - wordt té letterlijk genomen.

Door Chasse Patate 

Het wederzijds gedogen is er al lang niet meer. Schreeuwende wielrenners zijn ergernis nr. 1 op de Nederlandse fietspaden en dat moet toch anders kunnen.
En dan zie ik u al denken: Waarom is een fietsbel niet gewoon verplicht? Dat is nu precies het rare, dat is hij ook… Al sinds 1906 staat in onze fietsverkeerswet beschreven dat iedere fiets voorzien moet zijn van een deugdelijke fietsbel.

Een verkeerd huwelijk
Waarom wordt hij dan – met name door wielrenners - niet gebruikt? Een klein onderzoekje op internet zegt mij het volgende:

De wielrenner en de fietsbel zijn als een verkeerd huwelijk. Het bellen van een fietsbel op het onmisbare kromme racestuur gaat gewoon niet, en als je al belt voor een pensionado, kijkt die eerst om, voordat die aan de kant gaat. Daarnaast is het zo dat een racefiets zo licht mogelijk moet zijn. Zo licht, dat alles ervoor moet wijken. Maar dan ook echt alles. Geen stalen ros, kunststof bidonhouder of gelzadel, maar carbon, carbon én carbon. In dat plaatje past geen fietsbel, geen champignonvormige tringeling of anti-aerodynamische duimdrukker.

Hidemybell (verborgen onder garmin)

               

Vingerbel

Mirrycle Iccredibell

Ik begrijp ze helemaal, die wielrenners. Je hijst je in een wielertenue van een plaatselijke toerclub en met gesoigneerd lichaam stap je op je in perfectie afgewerkte en vederlichte fiets. Dan kan daar gewoon niet een oer-Hollandse lompe fietsbel op zitten. Dat kan gewoon niet. En al zou het ergens misschien wel kunnen, dan doe je het als échte wielrenner toch liever niet.

Ik ben een beller!

En toch heb ook ik medelijden. Medelijden met diezelfde wielrenners. Want een verkeerd huwelijk is ook een huwelijk. En als je als renner je wielertrots opzij kunt zetten, is er vast wel een goed partnerschap van te maken. Een fietsbel kan, met huwelijkse voorwaarden of in voor en tegenspoed, zelfs meer zijn dan dat. Geen verkeersovertreding, veiligheid, vrij baan en een gelijmd wederzijds vertrouwen. Om de duimdrukker bij de wielrenner onder de aandacht te brengen, staan hierboven een aantal bijzondere bellen die je kunt kopen en binnen de kritische eisen van de wielrenner vallen. Zo kan een échte wielrenner zich niet alleen laten horen, maar kan hij ook zeggen: Ik ben een beller!